Blefarosilodontik Sendrom

İçindekiler

Tanım

Blefarosilodontik sendrom (BCD), doğuştan gelen bir rahatsızlıktır. Ağırlıklı olarak göz kapakları (blefaro-), üst dudak (-silo-) ve dişleri (-dontik) etkiler.

Blefarosilodontik sendromu olan kişilerde, alt göz kapağı, iç yüzey görünür olacak şekilde dışa dönmüştür (ektropiyon). Alt kapağın dışı gözden sarkabilir (öriblefaron) ve göz kapakları tamamen kapanmayabilir (lagoftalmi). Üst göz kapaklarında, fazladan birkaç tane ila bir tam takım kirpik bulunabilir (distikiyaz). Bu kirpikler, normal kirpiklerle birlikte göz kapağının ucunda değil, göz kapağının iç kısmından dışa doğru büyürler. Olağan dışı kirpikler göz küresine değdiğinde, gözün saydam tabakasına (kornea) zarar verebilirler. Hastalığa yakalanmış bireylerde, mesafeli gözler (hipertelorizm), düz bir yüz ve yüksek bir alın görülebilir.

Blefarosilodontik sendromunun diğer özellikleri, genellikle, üst dudağın her iki tarafında olan açıklıklar (iki yanlı yarık dudak) ile ağız tavanındaki bir açıklıktır (yarık damak). Hasta bireylerin normalden daha az sayıda dişi bulunabilir (oligodonti) ve dişleri, sıklıkla, alışılandan daha küçüktür ve koni biçimindedir. Diş ile ilgili olağandışılıklar hem süt dişlerini hem de ikincil (kalıcı) dişleri etkiler. Sık görülen diğer özellikler, seyrek, ince saç ve olağan dışı tırnakları.

Blefarosilodontik sendromu olan kişilerde, nadiren, anal açıklığın tıkanması (deliksiz anüs), tiroit denilen alt boyundaki kelebek şeklindeki bezin, tiroit bezinin işlevsizliği ile sonuçlanacak şekilde kusurlu oluşumu ya da yokluğu veya yapışık el ya da ayak parmakları (sindaktili) dahil ek özellikler vardır. Çok seyrek olarak da hasta bireyler, eksik olarak oluşmuş kollara ya da bacaklara (uzuv küçülme kusurları) veya ayrık omurga olarak bilinen omuriliğin olağan dışılıklarına sahiptir.

Sıklık

Blefarosilodontik sendromu nadir görülen bir bozukluktur; yaygınlığı bilinmemektedir. Tıbbi literatürde hastalığa yakalanan en az 50 birey tanımlanmıştır.

Nedenler

Blefarosilodontik sendromuna CDH1 ya da CTNND1 genindeki mutasyonlar sebep olmaktadır. Bu genler, sırasıyla, epitel kaderin (E-kaderin) ve p120-katenin adı verilen proteinlerin yapımı için talimatları sağlarlar. E-kaderin proteini, göz kapaklarının ve ağzın içi dahil vücudun yüzeylerini ve boşluklarını kaplayan hücreler olan epitel hücreleri çevreleyen zarda bulunur. Bu protein, hücrelerin birbirine bağlanması (hücre adezyonu) ile ilişkilidir. p120-katenin proteini, E-kaderinin hücre içine alınıp erkenden yıkılmasını önleyerek, E-kaderini hücre zarındaki asıl yerinde tutmaya yardımcı olur. İki protein arasındaki etkileşimler, göz kapakları ve dişler dahil kafa ve yüz gelişimi (kranyofasiyel gelişim) ile ilgili diğer hücre işlemleri için de önemlidir.

BCD sendromuna neden olan CDH1 geni mutasyonlarının belirli etkileri iyi anlaşılmış olmamakla beraber, araştırmacılar, mutasyonların dayanıksız ve çabuk yıkılan E-kaderin proteinine yol açtığını ileri sürmektedirler. CTNND1 geni mutasyonları, p120-kateninin üretimini ya da işlevini aza indirir veya ortadan kaldırır, böylece E-kaderin zamanından önce yıkılır. Bu proteinlerin eksikliği normal gelişimi, özellikle de BCD sendromunun özelliklerinin altında yattığı düşünülen kranyofasiyel gelişimi aksatır.

Kalıtım Modeli

Bu hastalık, otozomal baskın bir modelde kalıtılır, yani, her bir hücredeki değişmiş genin bir kopyası, rahatsızlığa sebep olmak için yeterlidir. Bazı durumlarda hastalığa yakalanan kişi, mutasyonu hasta bir ebeveyninden kalıtır. Diğer durumlar gendeki yeni mutasyonlardan kaynaklanırlar ve ailesinde hastalık geçmişi olmayan insanlarda meydana gelirler.